Bottle Shock

Οι τίτλοι τέλους σου αφήνουν μία γλυκόπικρη γεύση.  Παρακολουθώντας τα τελευταία πλάνα, ως λάτρης του κινηματογράφου αισθάνεσαι μία μικρή απογοήτευση, ως λάτρης του κρασιού μία ικανοποίηση. Σκέφτεσαι, νιώθεις , γεύεσαι και κατανοείς  ότι η κινηματογραφική μεταφορά ενός γεγονότος από το μακρινό 1976, σχετικά με έναν διαγωνισμό κρασιού, αξίζει να αποτυπωθεί με λόγια.

Παρίσι, 24 Μαΐου 1976. Ο Βρετανός έμπορος Steven Spurrier διοργανώνει διαγωνισμό κρασιού, στον οποίον Γάλλοι κριτές, με τη μέθοδο της τυφλής γευσιγνωσίας, δίνουν τον τίτλο σε ένα Cabernet Sauvignon, που ονομάζεται Chateau Montelena και προέρχεται από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Η επιλογή αποτέλεσε τουλάχιστον σκάνδαλο, αφού οι υπερόπτες Γάλλοι θεωρούσαν ότι τα κρασιά τους ήταν τα καλύτερα του κόσμου. Στην τυφλή δοκιμή, οι κριτές  κλήθηκαν να βαθμολογήσουν με άριστα το 20. O ανταποκριτής του Time Magazine, ο μοναδικός παρών δημοσιογράφος στην αξιολόγηση, δήλωνε ότι «Προφανώς, τα γαλλικά κρασιά επρόκειτο να κερδίσουν».

Προσωπικές κόντρες, ιστορίες αγάπης, αντιπαλότητα και λίγο αμερικάνικο όνειρο. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν την ταινία με τίτλο Bottle Shock , σκηνοθετημένη από τον Randall Miller. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Chris Pine, Alan Rickman και Bill Pulman. Η Rachael Taylor ενσαρκώνει την γλυκιά πλην σκληροτράχηλη Sam, η οποία οδηγεί την ταινία σε μονοπάτια ρομαντικά και γλυκανάλατα.

Η προσπάθεια των ηθοποιών αναφορικά με το υποκριτικό κομμάτι είναι ικανοποιητική, ωστόσο από σκηνοθετικής άποψης η ταινία οδηγείται σε ένα μέτριο αποτέλεσμα. Το θέμα από μόνο του θα έδινε τη δυνατότητα σε έναν σκηνοθέτη, ακολουθώντας απλά την πεπατημένη, να οδηγήσει την ιστορία σε μονοπάτια πιο εύκολα και κατανοητά. Δυστυχώς, ο Randall Miller με διάφορα σκηνοθετικά τρικ σε μπερδεύει, και στο τέλος αναρωτιέσαι για ποιο λόγο μία τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία παρουσιάζεται τόσο σπασμωδικά.

Η ιστορία μας επικεντρώνεται γύρω από τον Jim και τον Bo Barrett, ιδιοκτήτες οινοποιείου  στην κοιλάδα Νάπα της  Καλιφόρνια. Ο Βρετανός έμπορος κρασιού Steven Spurrier, τον οποίο ενσαρκώνει μοναδικά ο Alan Rickman με το χαρακτηριστικό του στυλ,  προχωρά σε ένα ταξίδι αναζήτησης ενός εκλεκτού κρασιού, στην προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί  από το αδιέξοδο της δικής του επαγγελματικής ζωής. Η έλευση του Βρετανού στην περιοχή, άγνωστη στον υπόλοιπο πλανήτη για την παραγωγή οίνου, οδηγεί τους τοπικούς παραγωγούς σε έναν αγώνα επιβίωσης, προκειμένου το δικό τους κρασί να ταξιδέψει στη Γαλλία. Η συνέχεια στις οθόνες, φυσικά με το ανάλογο ποτήρι κρασιού.

Προσπαθώντας να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης των κριτών και τα σημεία αξιολόγησης στα οποία εστιάζουν, οδηγήθηκα σε αδιέξοδο σχετικά με τον τρόπο που θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι, οι απλοί λάτρεις του κόκκινου, λευκού ή ροζέ κρασιού, να αναγνωρίσουμε ένα καλό προϊόν. Η προσωπική άποψη για το αν θα σας αρέσει η κινηματογραφική ανάλυση μιας  ταινίας ή όχι, είναι κατανοητή . Η γεύση ενός κρασιού και πως μιλάει στον ουρανίσκο σας, η αρχική αίσθηση και το τελειωτικό χτύπημα που προκαλεί για την επόμενη γουλιά, είναι άραγε υποκειμενική ή αντικειμενική;  Στον ανταγωνισμό των διαφόρων οινοποιιών, τοπικά ή παγκόσμια, νικητές είναι οι λάτρεις του κρασιού.

Μυρίστε, γευτείτε, συζητήστε αλλά απολαύστε με ευλάβεια ένα ποτήρι κρασί, παρακολουθώντας το Bottle Shock, όλοι αυτοί κάτι ξέρουν. Ή μήπως όχι?