PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project Tour

 

By Cekompo

Η είσοδος της στη σκηνή ήταν αργή, καλλιτεχνικά δοσμένη με τέτοιον τρόπο, σαν από την αρχή να σε προετοιμάζει για μία θεατρική παράσταση και όχι για μία rock συναυλία. Από το σκηνικό μέχρι το ιδιαίτερο στεφάνι που φορά στο κεφάλι της, το χρώμα που κυριαρχεί είναι το μαύρο. Οι καλλιτέχνες που την πλαισιώνουν ακολουθούν τον ρυθμό της ιέρειας ευλαβικά, στοχεύοντας στην καλύτερη δυνατή οπτικοποίηση των τραγουδιών της. Ο στόχος είναι επιτέλους ξεκάθαρος, η PJ Harvey με την τελευταία της δισκογραφική δουλειά με τίτλο The Hope Six Demolition Project θα προσπαθήσει άλλη μία φορά να μας ταρακουνήσει. Λίγα μέτρα μακριά της, λίγα μέτρα από τη σκηνή αφήνομαι στις σειρήνες της.

Η βρετανίδα PJ Harvey στο πλαίσιο της προώθησης της τελευταίας της δισκογραφικής δουλειάς, αποφασίζει να κάνει για άλλη μία φορά στάση στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Πλατεία Νερού, στο Φάληρο. Το Release Athens Festival προωθεί την Polly ως το μεγαλύτερο όνομα του τετραήμερου φεστιβάλ και η 7^η Ιουνίου επιτέλους έφτασε. Με παρουσία στα μουσικά δρώμενα από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 και με δίσκους διαμάντια ώστε να την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις κορυφαίες rock περσόνες, η βραδιά προμηνύεται ονειρική.

Ο συναυλιακός χώρος “πλημμυρίζει” από το Chain of Keys και η πλατεία Νερού παραδίδεται στη μοναδική φωνή ενός ξωτικού, που τόσο δεξιοτεχνικά μετακινείται στη σκηνή. Μετά το πρώτο ανεπάντεχα διαφορετικό ημίωρο, ρίχνοντας μία ματιά στους γύρω μου, παρατηρώ βλέμματα παγωμένα και απορημένα. Ο καινούριος δίσκος έχει την τιμητική του, αλλά οι ματιές συνεχίζουν να είναι ανέκφραστες. Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και στη συνέχεια φωνές, όλοι ανυπομονούν να ακούσουν τους στίχους και τις μουσικές που τόσο αγάπησαν και τους οδήγησαν στον χώρο. Η βραδιά κυλά θεατρικά και σκοτεινά. 

Το Let England Shake αλλάζει τον ρυθμό και όλοι ελπίζουμε στη σταδιακή επιστροφή στις rock ρίζες της. Η σκέψη και επιθυμία μου δεν είναι μόνο η ανάγκη να ακούσω για άλλη μία φορά το Dress, το This is Love ή το Good Fortune, αλλά να τη δω με τη μέχρι πρότινος αγαπημένη της ηλεκτρική κιθάρα να δίνει ψυχή και σώμα. Με αυτό το αλήτικο και επικριτικό βλέμμα να μου δείχνει την άλλη πλευρά της. Μήπως δεν είναι πια σε αυτή τη φάση της ζωή της, ώστε να αναζητά το παρελθόν, μήπως ήθελα ένα best of της καριέρας της; Ερωτήματα που με το τέλος τής συναυλίας γίνονται σιωπή. Στη σκέψη μου έρχεται η εικόνα της αφίσας προώθησης της περιοδείας της. Η PJ κρατά ένα σαξόφωνο, που τόσο έχει γεμίσει μουσικά τον τελευταίο της δίσκο. Μήπως δεν είχα λάβει το μήνυμα και απλά αναζητούσα μία δικαιολογία να καλύψω την απογοήτευση μου; Στο φινάλε, αποφασίζει απλά να υποκλιθεί, τα λόγια θεωρούνται περιττά για τη βρετανίδα παρά τη δυσαρέσκεια του κοινού. Η μουσική είναι η δικιά της φωνή.

Κατά την έξοδο μου από τον χώρο, στο κοινό επικρατεί μία ανεκπλήρωτη αίσθηση ικανοποίησης. Τόσο μουσικά όσο και χρονικά, η 1 ½ ώρα που διήρκησε η συναυλία δεν ήταν αρκετή. Εις το επανιδείν λοιπόν κυρία Harvey, ίσως την επόμενη φορά οι καλλιτεχνικές σου ανησυχίες να αποφασίσουν να αγκαλιάσουν όλα τα τραγούδια που τόσο αγαπήσαμε. Is This Desire?

Cekompo.blogspot.gr

http://blog.epatsialos.gr/