Split

Γεννημένος στην Ινδία από γονείς γιατρούς και μεγαλωμένος στις Η.Π.Α, ο M. Night Shyamalan παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό με την πρώτη του κινηματογραφική προσπάθεια Praying with Anger (1992). Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια, ώστε με την ταινία The Sixth Sense (1999) να αποκτήσει την αναγνωρισιμότητα που τόσο αναζητούσε από μικρό παιδί. Η συνέχεια μπορεί να μην ήταν η αναμενόμενη, αλλά το μέλλον τελικά προμηνύεται πιο ευοίωνο από ό,τι είχαν υπολογίσει οι κριτικοί της 7^ης τέχνης.

Από την αρχή της ταινίας καταλαβαίνει κανείς ότι τα σκηνοθετικά πλάνα είναι καρφωμένα στο πρόσωπο και στη σωματική γλώσσα του πρωταγωνιστική. Ο James McAvoy παρουσιάζει τις διαφορετικές προσωπικότητες που έχουν καταβάλει το σώμα και το μυαλό του ήρωα, κάθε φορά με αναπάντεχα μοναδικό τρόπο.  Το βλέμμα, η ομιλία, η στάση του σώματος και γενικότερα ο τρόπος συμπεριφοράς, σου δημιουργεί γέλιο, αλλά σταδιακά αρχίζεις  να εισέρχεσαι σε έναν σκοτεινό και διεστραμμένο κόσμο. Οι αρχικές σκηνές σε προετοιμάζουν χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι κάτι κακό πλησιάζει, ένα κτήνος έτοιμο να σε κατασπαράξει.  Κάποιος έρχεται, αυτός που ακούς, εκείνος που θα ανατρέψει τη ροή, που θα οδηγήσει στην κορύφωση της προσωπικότητας του ήρωα. 

Ενώ περνά το 1^ο μέρος της, και έχεις οδηγηθεί σταδιακά σε μία ψυχολογική κατάσταση αγωνίας, καταλαβαίνεις ότι το τέλος δεν θες να είναι αυτό που… πρέπει. Η επιλογή ενός συμπαθητικού, στο ευρύ κοινό, ηθοποιού στη θέση ενός ανθρώπου με πολλαπλές και επικίνδυνες εκφάνσεις, είναι ένα πολύ έξυπνο τέχνασμα του σκηνοθέτη. Ας ασχοληθούμε και με αυτό. Το Split είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Shyamalan, ο οποίος πραγματοποιεί και μία guest εμφάνιση κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Στο πρώτο 10λεπτo είσαι ήδη κλεισμένος στον μικρό και άρρωστο κόσμο του ήρωα. Ο σκηνοθέτης δεν θεωρεί ότι χρειάζεται να αναλωθεί σε μία ανούσια προετοιμασία χαρακτήρων, αλλά σε δεσμεύει μαζί με τα θύματα, σε ένα μικρό δωμάτιο. Και εκεί αρχίζει να σου στήνει και να σου λύνει απορίες για την πρωταγωνίστρια-θύμα που υποδύεται η νεαρή ηθοποιός Anya Taylor-Joy . Η συμπεριφορά του κοριτσιού από την αρχή της ταινίας είναι περίεργη. Στην αρχή αδιαφορείς, αλλά όσο προχωρά η ιστορία, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι κάτι άσχημο έχει συμβεί στο παρελθόν σε αυτόν τον ιδιαίτερο  χαρακτήρα.

Η στιγμή που αντικρίζεις για πρώτη φορά, σε αυτή την πρώτη σκηνή, την πρώτη από τις 24 διαφορετικές προσωπικότητες  του ήρωα, μένεις παγωμένος. Η συνέχεια κυλά με έναν ρυθμό που σε κρατά μουδιασμένο. Οι τίτλοι τέλους αρχίζουν να πέφτουν και οι θεατές  συνεχίζουν να είναι βουβοί. Τελικά ο Shyamalan επέστρεψε μετά από τόσες μέτριες έως αποτυχημένες προσπάθειες. Ο σκηνοθέτης που κατάφερε με την ανατρεπτική σκηνή τέλους να σώσει την 6^η αίσθηση, μία καλούτσικη ταινία, δείχνει ότι ακόμα υπάρχει στο ραδιούργο μυαλό του, αυτό το ανατρεπτικό που αναζητά ο αδηφάγος θεατής.

Ένας ενδιαφέρων αν και δευτερεύων ρόλος, είναι αυτός της ψυχολόγου που ενσαρκώνει μοναδικά η Betty Buckley. Η αγάπη της για τους ασθενείς και τα πιστεύω της πάνω στις πολλαπλές προσωπικότητες ενός ατόμου, την οδηγούν σε συνεχή αναζήτηση σε καίρια ερωτήματα που τη βασανίζουν από την αρχή της καριέρας της. Η πίστη της πάνω στις διαφορετικές προσωπικότητες του ασθενή της, δημιουργούν την αίσθηση ότι μπορεί τελικά να καταφέρει να τον σώσει. Κατά βάθος, όμως, όποιος παρακολουθεί γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Το Split θα μείνει στη μνήμη του θεατή, ως η ταινία επιστροφής του Shyamalan στις επιτυχίες. Σε αυτήν την επιστροφή δεν αναζητά το αναπάντεχο τέλος, δεν αναζητά άλλη μία 6^η αίσθηση, αλλά επιθυμεί να προσφέρει χαρακτήρες που στοιχειώνουν κατά την έξοδο από την κινηματογραφική αίθουσα. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι απλά άλλη μία ταινία αγωνίας και τρόμου. Αυτό θέλει να μας δώσει ο σκηνοθέτης και μας το χαρίζει απλόχερα. Καλώς ήρθες ξανά κ. Shyamalan, ελπίζουμε αυτήν τη φορά να παραμείνεις.

 http://www.independent.gr/