Interpol - El Pintor

25-09-2014

Μέσω της στήλης εκφράζω την άποψή μου για μουσικές προσπάθειες καλλιτεχνών που έχουν αντέξει στο χρόνο και οι οποίες ταιριάζουν στα προσωπικά μου ακούσματα. Αυτή τη φορά θα ρισκάρω και θα προτείνω να ακούσουμε μαζί έναν δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε, επομένως, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω την πρώτη μου κριτική δίσκου.

Συνήθως όταν ακούμε έναν ολοκληρωμένο άλμπουμ, κάνουμε το λεγόμενο fishing και διαλέγουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Αυτά συνήθως είναι 2-3 το πολύ και τα υπόλοιπα απλά γεμίζουν το cd. Κάθε χρονιά οι δίσκοι που αξίζουν μία θέση στη συλλογή μας δυστυχώς λιγοστεύουν. Η πρόταση μου είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή σας. Ο El Pintor (Matador Records) στο πρώτο άκουσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά “δύσπεπτος”, όμως αυτό είναι που στο τέλος θα σας κάνει να τον αγαπήσετε και να αποκτήσει μία θέση στη δισκοθήκη σας.

Το Αμερικανικό συγκρότημα Interpol κατάγεται από τη Νέα Υόρκη. Δημιουργήθηκε το 1997, με τραγουδιστή τον Paul Banks και τους Daniel Kessler, Carlos Dengler και Greg Drudy (αντικαταστάθηκε από τον Sam Fogarino το 2000).Το 2010 ο Dengler αποχωρεί από το συγκρότημα, το οποίο πλέον απαρτίζεται από 3 μέλη. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2014 κυκλοφορούν την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο El Pintor (Στα ισπανικά “Ο ζωγράφος”, ενώ αποτελεί και αναγραμματισμό του ονόματος Interpol). Οι  Interpol έχουν κυκλοφορήσει ακόμη τα άλμπουμ Turn on the Bright Lights (2002), Antics (2004), Our Love to Admire (2007) και Interpol (2010).

Ας πάρουμε τον νέο τους δίσκο από την αρχή. Το πρώτο δείγμα που ακούμε είναι και το πρώτο που προωθείται με τίτλο All the Rage Back Home. Ήρεμη εισαγωγή και στη συνέχεια κλασικός ήχος Interpol, με την κιθάρα να ακούγεται συνεχώς και τον τραγουδιστή να εκτελεί χρέη μπασίστα για πρώτη φορά. Αρχικά σου δίνεται η εντύπωση ότι θα ακούσεις ένα δίσκο στα χνάρια του Our Love to Admire. Τελικά κάνουν την έκπληξη και ο δίσκος παρά το αρχικό μούδιασμα, καταλαβαίνεις ότι έχει πολλά ακόμα να μας πει. Το πρώτο άκουσμα είναι μόνο η αρχή. Ο ήχος είναι πια μεστός και σταθερός, το συγκρότημα ακούγεται άνετο και ο Banks αφήνει την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του να τον οδηγήσει σε πιο χαλαρά μονοπάτια.

Στο λυρικό μέρος του δίσκου, οι στίχοι μάς μιλούν για την αγάπη, την απογοήτευση και τις δυσκολίες της. Μας ενθαρρύνουν να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης καταστάσεων και συναισθημάτων. Στη μουσική πλευρά δεν μας απογοητεύουν, συνεχίζουν να ακούγονται ως κλασικοί Interpol. Όμως, το μπάσο δεν είναι πια ο μοναδικός πρωταγωνιστής, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό για μία μπάντα με τον συγκεκριμένο ήχο. Επιπλέον, ένα μουσικό σύνολο με έναν τραγουδιστή που διαθέτει μία χαρακτηριστική φωνή επισκιάζει τα πάντα. Αλλά, ο Banks αυτή τη φορά ακούγεται πιο κατασταλαγμένος στον τρόπο που θέλει να εκφράσει την μουσική του. Κάθε τραγούδι ακούγεται περίτεχνα φτιαγμένο, ώστε να αναζητάς να το ψάξεις και να το επαναλάβεις.

Στη βασική έκδοση ο δίσκος κυκλοφορεί με 10 τραγούδια συν 2 ακόμα με διάφορες ειδικές εκδόσεις. Σαν μουσική προσπάθεια είναι από τις πιο αξιέπαινες και σίγουρα ένα σκαλί πιο πάνω από τις δύο τελευταίες του συγκροτήματος. Αν θα καταφέρει να συγκριθεί με τον καταπληκτικό πρώτο τους δίσκο, αυτό μένει να το δούμε, έως τότε fuck the Ancient Ways!

Δημοσιεύθηκε στο independent.gr